Achtste week van de voorbereiding (praten en lezen)

Afgelopen week minder dagen op de fiets gezeten dan ik zou willen, maar er is meer dan alleen fietsen. De ritjes die ik wel maakte zijn wel wat langer geworden en dat is een goede ontwikkeling. Verder probeer alles zoveel mogelijk te doen op de fiets. Dat past wel bij de actie waar ik mij bij heb aangesloten: 52 weken duurzaam. Afgelopen week gestart met zo koud mogelijk douchen. Het is even doorbijten, maar het lijkt wel te lukken. Het scheelt in ieder geval in het gebruik van gas en water.

Het is op zich wel gek dat ik in januari ritten kan maken van 40 tot 50 km. Het is fris, maar te doen. Vroeger zouden we nu op de schaatsen staan. Word ik nu oud, omdat ik begin over vroeger.

In Oranjewoud passeerde ik bij Hotel Tjaarda een caravan waar je koffie/cappuccino TO GO kon krijgen. Normaal ga ik tijdens een ritje geen koffie drinken, maar door een vriendelijke groet uit de caravan besloot ik toch te stoppen voor een cappuccino. Aan de overkant van de weg stonden een vrouw en man te genieten van koffie/chocolademelk. Mijn fiets stond daar ook geparkeerd en we kwamen aan de praat. Ik vertelde waar ik mee bezig was en het bleek dat zij ook te maken hadden gehad met kanker. Zijn moeder had een uitgezaaide vorm van kanker die in Nederland niet te behandelen was. In België (Leuven) was een experimentele vorm van behandeling beschikbaar, die in Nederland nog niet toegestaan is/was. Er is een samenwerking tot stand gekomen, waarbij de vrouw met het middel is behandeld. Ze zal niet genezen, maar de kanker is ingekapseld en groeit niet verder meer. Mooi dat dit toch kan. Hopelijk komen er meer samenwerkingen op dit gebied. Voordat ik verder fietste heb ik mijn kaartje voor mijn tocht bij hen achter gelaten. Zo kunnen ze mijn tocht volgen.

Voordat ik ’s avonds ga slapen lees ik altijd een paar pagina’s in een boek. Ik kan mij geen nachtkastje voorstellen zonder een boek. Nu ben ik bezig met een boek van Frits Spits: ‘Alles lijkt zoals het was. Nieuwe standaards over liefde, leven en verlies’.

Alles lijkt zoals het was van Frits Spits is een ontroerende, nostalgische en liefdevolle ode aan muziek, het leven en de liefde.

Na het overlijden van zijn vrouw Greetje krijgt muziek een andere rol voor Frits Spits. Had hij altijd al oor voor de teksten en de taal in liedjes, nu begint hij ze meer en meer te koppelen aan gebeurtenissen en herinneringen uit zijn leven.

Het zijn de meest recente Nederlandstalige liedjes van o.a. Yentl en De Boer, Diggy Dex, Spinvis en Anouk die Spits de weg wijzen naar die herinneringen.

Ik vind dit boek een voorbeeld hoe je kunt omgaan met verlies van geliefden. Er zijn veel boeken en films (fictie en non-fictie) die hier over gaan of over het meemaken van een dramatische gebeurtenis. Zowel over tochten op de Camino als ergens anders. Bij de boeken zijn er 2 die tot nu toe zijn blijven hangen bij mij  ‘Het zoutpad’ en ‘Het meisje op de trekker’.

Het eerste boek gaat over een echtpaar dat financieel aan de grond zit door een verkeerde investering en tegelijk krijgt hij een ongeneselijke ziekte. Ze kopen met hun laatste centen een tent en gaan het Cornwall Coast Path lopen. Dit heeft op hem zo’n goede invloed dat de ziekte een halt wordt toegeroepen en uiteindelijk levert het ook nog huisvesting en werk op. In ‘Het meisje en de tractor’ beschrijft de auteur haar tocht op een trekker naar de Zuidpool. Het boek begint veel heftiger dan ik verwacht had, nl. met een verkrachting. De misdaad wordt uiteindelijk gestraft. Het verhaal zelf vond ik integrerend om te lezen. Als de pandemie het toelaat hoop ik dit voorjaar een lezing, door de auteur (het meisje),  over dit boek mee te maken. Het is al 2 keer mislukt. Hopelijk lukt het dit keer wel.

Bij de films zijn ‘I’ll push you’ en ‘The Way’ blijven hangen. I’ll push you gaat over twee vrienden en een rolstoel (waargebeurd). Eén vriend in de rolstoel en de andere duwt hem naar Santiago toe. Klinkt simpel, maar is uiteindelijk een zware tocht. Rolstoelen zijn niet gebouwd voor de Camino.  Met hulp van mensen onderweg bereiken ze uiteindelijk hun einddoel.

Bij ‘The Way’ bewandelt een vader de Camino. In eerste instantie is hij alleen naar St. Jean Pied de Port gegaan om de stoffelijke resten van zijn omgekomen zoon op te halen. Daar ontdekt hij dat zijn zoon is omgekomen tijdens zijn Camino. Als eerbetoon aan zijn zoon en verwerken van het verlies gaat hij met zijn as op weg naar Santiago. Onderweg verstrooid hij de as, zodat zijn zoon ook de weg heeft afgelegd.

Beide films hebben op mij een grote indruk gemaakt. Voordat ik daadwerkelijk op weg ga om mijn weg af te leggen zal ik ze zeker nog een keer bekijken.