Tiende week van de voorbereiding (hoop)

 Wanneer er bij iemand kanker geconstateerd wordt dan zal die persoon hoop hebben dat het allemaal goed komt. Zolang er leven is, is er hoop. Dat was voor mij de reden om afgelopen vrijdag tijdens Wereldkankerdag de Engelse term Hope op een post-it te schrijven en op mijn social media te plaatsen. H.O.P.E. staat als afkorting voor ‘Hold On. Pain Ends’ (Houd vol, pijn eindigt).  

Het is hoop, geen garantie. We weten allemaal dat nog steeds mensen overlijden aan de gevolgen van kanker. Afgelopen week heb ik helaas weer meegemaakt dat er voor iemand geen hoop meer is. Behandelingen slaan niet aan en alleen de pijn kan nog bestreden worden. Ik wist dat de persoon ziek was en de kans op herstel klein, maar als je het uiteindelijke vonnis leest dan gaat er toch een rilling door je heen. Zeker omdat het redelijk dichtbij is en de persoon 6 jaar jonger dan jezelf is. Ik kan nu alleen maar hopen dat de tijd die hij nog heeft met zijn gezin en familie zo goed en liefdevol mogelijk is.

Wereldkankerdag heeft mij nog een leuk contact opgeleverd in Groningen. Daar is het Hamelhuys. Een centrum voor leven met en na kanker. Mooi initiatief vind ik. Via LinkedIn kreeg ik contact met de directeur-bestuurder Josje Hamel. Wat zij schreef over Wereldkankerdag inspireerde mij om de post-it op social media te plaatsen.

Begin mei ga ik mijn eerste meerdaagse fietstocht rijden (huidige planning).  Een deel van de NAP-route (Nieuweschans-Breda). Deze route gaat door Groningen en misschien een mooie gelegenheid om eens langs te gaan bij het Hamelhuys. Tegen die tijd maar eens contact opnemen wat de mogelijkheden zijn.

Trainingen gaan door. Met wisselend succes. Het is natuurlijk januari en dat betekent dat het weer niet altijd meewerkt. De ene dag rij je met zon een route van bijna 60 kilometer. De andere dag zit je thuis op de hometrainer omdat de regen met bakken uit de lucht valt. Daarnaast heb je ook nog een dag dat je de laatste kilometers naar huis loopt, omdat je een lekke band hebt.

Dat laatste was een raar gevoel. Ik sloeg links af en mijn achterwiel wiebelde ineens. Gestopt en gekeken wat er aan de hand was.  Ik zag het meteen: lek. Dat was lang geleden. Als ik straks onderweg ben naar Santiago dan moet ik de band ter plaatse repareren. Nu heb ik even een snelle check gedaan wat de oorzaak was (spijkers of punaises zouden direct verwijderd worden), maar ik kon niks vinden. Thuis de band eruit gehaald en een minuscuul klein gaat zorgde voor het leeglopen van de band. De oorzaak heb ik overigens thuis ook niet gevonden.

De lekke band drukte mij wel even weer met de neus op de feiten: bandenplakspul mee en aantal reserve binnenbanden. Onderweg kan ik dan snel de binnenbanden verwisselen en op de camping het lek repareren. Natuurlijk zorg ik ervoor dat ik met goede banden vertrek. Binnenkort met de fietsenmaker overleggen of ik bij de voorjaar-onderhoudsbeurt de banden al verwissel of dat we nog wat later kunnen. Onderzoek op internet levert voldoende informatie op voor materiaal dat anti-lek moet zijn. Ook hiervoor geldt dat het geen garantie biedt, maar een kleinere kans op lek rijden.