Week 21 van de voorbereiding - meetpunt

 Zo af en toe moet je moment in bouwen waarbij je gaat kijken hoever het is met de voorbereiding. Afgelopen was voor mij zo’n moment. Ik heb gekeken hoe mijn lichaam zou reageren wanneer ik in twee dagen afstanden van bijna 150 kilometer zou afleggen. Daarvoor had ik een tocht naar mijn dochter in Utrecht uitgekozen. Om afwisseling te houden ben ik heen via de Noordoostpolder en Flevoland gereden en de terugweg via de Noord Veluwe.

Over het meetmoment kan ik kort zijn. Mijn lichaam reageerde goed en ik heb vertrouwen in de toekomst. Geen zadelpijn en de benen voelden goed. Het is in de toekomst niet de bedoeling dat ik dagelijks deze afstanden ga rijden, maar een keer de grens opzoeken kan geen kwaad. 1 Minpunt, maar ook een leermoment, was mijn materiaal. Op één of andere manier zijn de voorste tandwielen los getrild en daardoor kon ik maar 2 versnellingen gebruiken op de terugweg. In de toekomst een inbussleutel meenemen waarmee ik de tandwielen kan vastzetten. Ik had dit overigens nog nooit meegemaakt of gehoord van andere fietsers.

Wanneer je in de tweede helft van april door de polders fietst dan kun je genieten van uitgestrekte, bloeiende bollenvelden. Een breed pallet van kleuren glimlacht je gewoonweg te gemoed. De eerste velden waren al gekopt, maar gelukkig nog niet veel. Zowel in de Noordoostpolder als in de Flevopolder kun je velden met tulpen vinden.

Polders staan bekend als gebieden met lange, kale en rechte wegen. Lange, rechte wegen is een relatief iets. Ik denk dat ik straks in Noord Frankrijk wegen krijgen die misschien wel langer recht zijn dan wat ik in de polders aantrof. Uit ervaring weet ik dat je daar uitgestrekte korenvelden hebt waar wegen tussendoor lopen. Kaal zijn de polder zeker niet meer. Populieren en singels langs wegen en bij huizen zijn in de loop van de jaren zodanig gegroeid dat ze behoorlijk bescherming bieden tegen de wind. De aangelegde bosgebieden kennen inmiddels een redelijke variatie aan bomen, planten en dieren en zijn zeker niet saai meer te noemen.

Vanuit de polder reed ik via de Stichtse brug het oude land op. Wat een verandering. Niet alleen qua landschap, maar ook ten opzichte van jaren geleden. Begin jaren 90 hebben mijn vrouw en ik een aantal jaren in Baarn gewoond en wij fietsten regelmatig richting Hilversum, Laren en Blaricum. Gebieden die toen leeg waren zijn nu vol gebouwd. Ook op de terugweg aan de rand van het Veluwemeer bij Bunschoten-Spakenburg kwam ik dat tegen. Daar was zelf een boulevard met huizen aangelegd.

Tijdens de laatste kilometers in de Flevopolder zag ik een fietspad, dacht ik, verdwijnen in het bos. Aan het eind stond een muur met daarin een deurtje. Aan het begin van het pad stond een bord met deze tekst:

 In eenzaamheid

Je loopt er naar toe over een pad dat steeds
smaller wordt. Aan het eind is een deurtje
dat je aan de binnenkant kunt afsluiten.
Daar is het bos van jou alleen

Ik krijg wel eens de vraag of ik mij niet eenzaam zal voelen tijdens de tocht naar Santiago. Natuurlijk zullen er van die momenten zijn. Zeker wanneer het even niet wil door …… Er zijn echter veel meer mensen op weg (de weg) naar Santiago en ik verwacht daarmee voldoende contact te kunnen leggen. Over een 1 jaar trek ik figuurlijk de deur achter mij dicht en weg naar Santiago ligt dan open voor mij. Het is mijn droom om die weg af te leggen.

Op de terugweg eindelijk iets gedaan wat ik jaren wil. Een foto maken van de fietsen die staan bij Strand Nulde. Twee grote, witte fietsen zijn zichtbaar vanaf de A28. Vanuit de auto zie je de fietsen, als een kunstobject, duidelijk staan. Eindelijk is het gelukt. Stoppen met de auto kan, lees mag, niet op de A28. Maar met de fiets kun je er lekker dichtbij komen. Het is toch hartstikke leuk om met zo’n fiets op de foto te gaan, wanneer je zelf op de fiets naar Santiago wil gaan. Zou ik sneller zijn wanneer ik die wielgrootte zou hebben?