Week 23 van de voorbereiding - ontmoetingen

Ontmoetingen vinden plaats volgens planning of toevallig. Soms lukken geplande ontmoetingen niet. In mijn eerste meerdaagse fietstocht, met bijna volledige bagage, dit jaar heb ik allerlei ontmoetingen gehad.

Op dag 1 fietste ik dwars door Drenthe vanuit de Kop van Overijssel naar Ter Apel. Ik had via een knooppuntrouteplanner een etappe van bijna 90 kilometer uitgestippeld. Wat is Drenthe mooi en zeker nu alles weer groeit en bloeit. Gek genoeg was de route bijna een recht lijn. Ik had mij nooit gerealiseerd dat Ter Apel en mijn woonplaats ongeveer op 1 geografische hoogte liggen.

Via Het Nationaal Park Dwingelderveld (en de radiotelescoop), Wijster, Zweeloo en Emmen reed ik naar Ter Apel. Onderweg ben ik een paar keer aangesproken door andere fietsers. Eén stel had zelf ook al 2 keer de weg naar Santiago afgelegd. Na wat gepraat te hebben werd mij een ‘Buen Camino’ oftewel een ‘Goede weg’ gewenst. Een groet die ik hoop ik nog vele malen te mogen horen de komende tijd.

Vaak krijg ik de vraag of ik op een e-bike ga. Nee dus. Ik vond het daarom ook geweldig dat ik mensen ontmoette die op een normale stadsfiets met bepakking een tocht door Drenthe aan het fietsen waren. Niks elektrisch, niks geavanceerde technologie maar gewoon een stadsfiets! Grappig genoeg kwam ik deze mensen op de derde dag weer tegen. De wereld kan klein zijn.

Bij binnenkomst in Ter Apel moest ik eerst opzoek naar een adres waar ik een cadeautje wilde afgeven. Afgelopen november was er een nieuwe wereldburger geboren. De ouders hebben we leren kennen in de tijd dat wij actief waren binnen de atletiek. Felicitatie waren wel al gegeven, maar als je dan toch in de buurt ben dan is dat een mooie gelegenheid om iets langs te brengen. Het was een gok dat ze thuis waren. Helaas. Gelukkig hebben ze het cadeau gevonden, maar de nieuwe wereldburger moeten we later maar eens in het echt bewonderen.

Op weg naar het slaapadres. Ter Apel lijkt dan niet groot, maar als je precies naar de andere kant moet dan is het is het wel weer een paar kilometer trappen. Uiteindelijk heb ik de eerste dag 98 kilometer weggetrapt.

De slaapplaats was bij Petra thuis. Afgelopen winter geregeld, omdat ik niet wilde betalen voor een plantenstekje die haar dochter te koop had staan. Wel wilde ik betalen voor een kop koffie. De stekjes waren bedoeld om een reis naar Zuid-Korea in het kader van een World Jamboree (Scouting) te bekostigen. Door een donatie van mijn kant heb ik een slaapadres en is het benodigde eindbedrag weer een stap dichterbij gekomen.

Na het eten gesproken over de invloed van kanker op ons. Door kanker of eigenlijk het vinden van gelden voor KWF (beklimming van de Mont Ventoux met de Stichting Mont Ventoux) hebben we elkaar leren kennen. Wij hebben beide naasten verloren aan kanker. Het was mooi om te horen hoe iedereen er anders mee omgaat.

Na een goede nachtrust de volgende dag mijn wiel naar Nieuweschans gericht. Deze week gedenken wij in Nederland de gevallenen van de afgelopen oorlogen en vieren wij dat wij in vrijheid mogen leven. Het eerste wat ik deze dag tegen kwam is de gedenkplaat waar alle vermoorde joodse burgers van Ter Apel opstaan. Alsjeblieft laat dit niet nooit weer gebeuren. De leus die ik later die dag op een Mig-vliegtuig tegenkwam was dan ook zeer toepasselijk: Make Love No War.

Een frisse dag en wind tegen. Dat typeerde deze etappe wel zo’n beetje. Daarnaast klopten de geplande route naar Nieuwschans niet. Op mijn uitgedraaide knooppuntenroute bleken knooppunten te ontbreken. Gevolg dat de afstand naar Nieuweschans zeker 10 kilometer langer zou zijn dan oorspronkelijke aangegeven. Bij Bellingwolde was ik al op de NAP-route. Als ik was doorgefietst naar Nieuweschans dan had ik de dag etappe met ongeveer 20 kilometer verlengt. Dat werd mij te gek. Vanaf Bellingwolde volg ik de NAP-route. Die passeert onder andere Winschoten, Heiligerlee, Zuid, - en Noordbroek. Interessante landschappen onderweg en geschiedenis. De slag bij Heiligerlee bijvoorbeeld, oude kerken en mensen die 200 meter spoor met wagons en locomotieven in de tuin hebben staan. De dag eindigt in Kolham op de camping. Niet een te grote camping en gemoedelijk. Prima voor mij.

Voor het eerst dit jaar weer koken op een één pits gaststel. Blijft een uitdaging, maar wel leuk. De tent had de winter goed doorstaan en ik heb dan ook een prima nacht gehad. Door de bewolking koelde het ’s nachts niet te veel af en ik heb het dan ook niet koud gehad.

De laatste dag stond natuurlijk in het terug fietsen naar huis, maar ook in het teken van ontmoetingen. Ontmoetingen met oude bekenden: Maria en Freerk. Ik heb hen en de Stichting Onbeperkt op de Fiets leren kennen toen ik een deel van hun Camino meefietste. Zij fietsen op een soort van rolstoelfiets naar Santiago. Ik heb toen ook al gezegd dat ik diep, diep, diep respect heb voor wat zij doen. Binnenkort gaan ze weer verder en als alles goed gaat dan zijn ze 2 maanden later in Santiago. Na dit bezoek is mijn respect voor hen alleen maar gegroeid en vanuit het diepst van mijn hart hoop ik dat zij deze tocht inderdaad kunnen afronden. Als ik nu terugdenk aan ons samenzijn en lunch dan is dat Carpe Diem (Pluk de dag).

Maar voordat ik bij hen in Haren was ben ik eerst dwars door de stad Groningen gereden om een bezoek te brengen aan het Hamelhuys. Het Hamelhuys is een inloophuis voor leven met en na kanker. Op een laagdrempelige manier kunnen mensen met kanker, maar ook familieleden binnen komen lopen voor o.a. een luisterend oor. Ik kan hier een lang verhaal gaan ophalen, maar kijk zelf op de website www.hamelhuys.nl voor meer informatie.

Ik voelde mij een geluksvogel dat ik hierlangs mocht komen. Er is ook een boek beschikbaar met de titel ‘Geluksvogels’. Een boek met foto’s van mensen die te gast waren of zijn in het Hamelhuys. Interessant om te lezen hoe mensen met kanker en het leven omgaan. Wil je dit mooie boek hebben dan kun je dit bestellen voor €10 (helaas in de uitverkoop, omdat door corona de verkoop lager was uitgevallen dan verwacht) door een mail te sturen aan info@hamelhuys.nl.

Deze trainingsdagen waren interessant en leerzaam. Alle dagen heb ik qua etappes te veel gereden. Ik moet echt eerder in de rem knijpen. Het materiaal heeft zich goed gehouden en ik heb weer beter inzicht wat ik mee wil nemen en wat niet. We gaan door. Ik blijf mijn weg vervolgen.