Week 28, 29 en 30 van de voorbereiding - Moezelradweg

 We zijn nu 3 weken verder sinds de vorige blog. Dat het hier zolang stil is is eigenlijk niet goed, maar het geeft ook het dilemma aan als je op weg bent in het buitenland. Ik merk dat internet in het buitenland niet zo geweldig is als wij in Nederland gewend zijn. De wifi op de campings vind ik persoonlijk, gemiddeld genomen, slecht. Soms werkt het alleen bij een gebouw of is het vreselijk traag en word je er regelmatig uitgegooid. Via de mobiel heb ik wel data, maar dat gaat ook een keer op. Dit is nog wel een dingetje wanneer ik straks echt vertrek naar Santiago. Voor nu vermoed ik dat berichtgeving grotendeels via Instagram en Facebook zal gaan en dat als het kan deze blog gevuld gaat worden.

Na een heerlijk Pinksterweekend zijn mijn vrouw en ik wat dingen gaan opruimen en hebben we de camper met de laatste dingen ingepakt. Natuurlijk de fietsen achterop geplaatst, want we gaan de Moezelradweg fietsen. We doen dat op een luxe manier vanuit een camper.

De Moezelradweg loopt van Schengen, waar het verdrag van Schengen over ‘vrij’ reizen is getekend, naar Koblenz en is zo’n 230 kilometer lang. Aangezien wij vanaf een basiskamp (lees camper) fietsen moeten we ook weer terug naar de camping. Voor ons zou de tocht daarom ongeveer 460 kilometer zijn. Dat is alleen maar leuk, omdat je dan Moezel ook vanaf de andere kant ziet.

We zijn begonnen in Wasserbillig. Dat ligt op de grens van Luxemburg en Duitsland. Vandaaruit zijn naar Schengen gefietst en de tweede etappe naar Mehring. Dat laatst ligt net voorbij Trier. Ons verblijf viel grotendeels in het weekend en een wat langer bezoek aan Trier stond ook op het programma. Daarom hebben we na de eerste etappe een extra dag ingelast voor een bezoek aan Trier. Natuurlijk op de fiets.

Naast natuurschoon, mooie fietspaden en prachtige uitzichten hebben de volgende dingen indruk op mij gemaakt.

Een zwanenechtpaar had het idee opgevat om naast het fietspad te gaan broeden. De gemeente had er beschermende maatregelen omheen gezet. Eén van de zwanen vond dat niet genoeg en stond blazend en met vleugels wapperend op het fietspad. De natuur is sterk en daarom zijn we maar even over de weg gegaan en hebben de fietsen over het hekje getild. Aandachtspunt voor straks: let op de dieren. Honden zullen waarschijnlijk de meeste overlast geven.

Na terugkomst uit Schengen zaten er twee dames op stoeltjes op de plek naast ons. Het waren Nederlanders die de GR5 aan het wandelen waren. De bordjes van de GR5 had ik wel eens gezien toen ik boven op de Pietersberg stond na het lopen van het Pieterpad. De GR5 loopt van Hoek van Holland naar Nice en is ruim 2100 kilometer lang.  Ze hadden daarvoor 4 maanden uitgetrokken. De gemiddelde leeftijd lag, schat ik, ongeveer 8 jaar boven die van mij. Met wat de bij zich hadden en hoe ze daarover vertelden heb ik diep respect voor hen. Petje/fietshelmpje af!

De camping deed wel een beetje moeilijk dat een klein tentje (zonder stroom) op een plaats stond met stroom. De plaatsen voor kleine tentjes waren zo goed als vol of ongelukkig geplaatst zodat je veel last van elkaar had. De rest van de camping was daarnaast niet vol. Ik had wel dit wel eens vaker gehoord van vrienden die met hetzelfde probleem zaten. Een aandachtspuntje voor mijn reis straks.

Trier had ik wel vaker bezocht, maar het blijft een mooie stad met veel historie. Jammer genoeg was het dit keer erg druk vanwege een feest: Altstadtfest. Dat maakte het fietsen wat lastiger en het vinden van de bewaakte fietsenstalling bijna onmogelijk. De ingang was volledig achter kraampjes en podiums verborgen. Toen we weggingen zag ik de ingang (te laat dus). Een ander nadeel was dat de binnenstad was afgegrendeld met auto’s van gemeente. Lopend kon je er wel langs, maar auto’s absoluut niet. Dit komt door een aantal aanslagen die de afgelopen jaren zijn geweest op onder andere een kerstmarkt. Jammer dat dit nodig is. Het vrijheidsgevoel wordt daarmee wel afgeknepen.

Langs diverse historische gebouwen gewandeld en natuurlijk de Dom en de Liebfrauenkirche bezocht. Persoonlijk vind ik de stijl van de Liebfrauenkiriche mooier. In Trier heb ik niets van de Camino gezien, maar op andere plaatsen wel. Vele wegen leiden naar Rome, maar ook veel wegen naar Santiago.

Als je in Duitsland bent dan moet je natuurlijk Kaffee mit Kuchen. En Kuchen hebben ze! Heerlijk.

Verplaatsing naar de volgende camping, bij Bernkastel, verliep bijna zonder problemen. Blijkbaar had ik een reservering nog ergens moeten bevestigen, maar dat had ik niet begrepen of zij waren niet duidelijk. Gelukkig was er nog een plekje. Dat was wel anders op de volgende camping die wij willen bezoeken. Geen plaats! Ik ben niet katholiek opgevoed en daardoor heb ik die feestdagen niet op het netvlies. Vanwege een feestdag, Sacramentsdag, was ‘alles’ dicht en gingen de Duitsers massaal naar de camping. Mazzel genoeg was er nog een plekje vrij voor ons op de huidige camping (even verplaatsen) en konden we blijven. Met de verwachte temperaturen, 35 graden en meer, was dat geen straf, want de camping had een zwembad. Jammer genoeg konden er op dat moment geen nieuwe etappes van de Moezelradweg worden afgelegd. Ook lokale feestdagen is een aandachtspunt voor mijn tocht naar Santiago.

De etappes vanuit Bernkastel waren, zoals verwacht, erg mooi en ook met verrassingen.

Eén van die dagen kwamen wij een fietser tegen met een fietscaravan achter zijn fiets. Ik kende die dingen wel van het internet, maar nog nooit in het echt gezien. Het is een ingenieus systeem. Uitschuiven/uitklappen van panelen en je kunt slapen vanaf de grond. Alle bagage kan erin en ik heb ook wel exemplaren gespot op internet met een keukentje. Gein, maar of je daarmee een Camino zou kunnen fietsen vraag ik mij af. De weerstand/gewicht is toch wel dusdanig, volgens mij, dat het uiteindelijk niet meer leuk is. Maar het blijft wel grappig om te zien.

De Moezel is voor een deel gekanaliseerd en er zijn ook sluizen gebouwd om het waterniveau te reguleren. Bij één van de sluizen werd net een cruiseschip geschut toen wij er waren. Mijn complimenten voor de kapitein/stuurman, want volgens mij had hij aan beide kanten in de sluis niet meer dan 10 centimeter over. Zonder problemen ging de boot, langzaam, de sluis uit. Dit onder grote belangstelling van fietsende toeristen. Want die waren er veel fietsende toeristen en ik denk dat 80% een e-bike had. Ik voelde mij met mijn ‘oude’ Koga-Myata bijna een uitzondering.

Eén gek ding heb ik niet kunnen verklaren. Er stond een brandweerauto langs de Moezel en die pompte water op uit de Moezel. Met éénzelfde noodgang werd het weer terug gespoten. Mooi gezicht zo’n straal, maar het nut zag ik er niet van. Bij kleine vijvers zie je het wel eens dat er zuurstof in het water gebracht wordt, maar dat lijkt mij bij de Moezel niet nodig. Zal voor mij altijd een raadsel blijven.

We zijn inmiddels gevorderd tot Zell en hebben bijna 150 kilometer (enkele reis) van de Moezelradweg afgelegd. Het wordt dus tijd om te verplaatsen. Alles ingepakt en via de vuilwater, - en toiletstort de camper van de camping afgereden. Mijn vrouw ging betalen en ik check of alles dicht is, zodat we tijdens het rijden geen lawine van kleding in de camper krijgen. Ik zal de camper starten om definitief weg te rijden. Je raadt het al: hij doet niets meer. Totaal geen geluid of poging tot starten. We stonden gelukkig veilig en niet in de weg. Via de ANWB is de ADAC gekomen en die heeft de camper met een booster kunnen starten. We hadden al langer problemen met het 12 volts gedeelte van de camper en nu kwam het autodeel er ook nog bij. Na overleg hebben we besloten om de vakantie af te breken en in één keer terug te rijden naar huis.  Zonder de motor uit te zetten, zelfs bij tanken niet, zijn we teruggereden naar huis. Een abrupt einde van een mooie fietstocht.

Inmiddels weten we dat de omvormer/verdeelcentrum in de camper stuk is en dat er nieuwe moet komen. Geen idee hoelang dat precies gaat duren, maar ik verwacht dat we eind augustus wel weer weg kunnen voor nog een vakantie ergens. Er zijn ideeën, maar niks is zeker. Wel zeker is dat de fietsen meegaan.

In ieder geval willen we nog wel een keer de Moezelradweg afmaken, want mooi is hij.

De laatste dagen van de vakantie zaten we dus niet aan de Moezel, maar in onze eigen omgeving. We hebben niet stilgezeten, want geoefend moet er worden om volgende jaar goed beslagen op het ijs/fiets te komen. Twee mooie ritten gemaakt. Eénmaal rondom Zwolle en één via tuinen in de gemeente Steenwijkerland. Het laatste is onderdeel van de Levende Tuinroute die in onze gemeente wordt georganiseerd. Particulieren, met passie voor tuinieren, stellen de tuin open voor bezoekers.