Week 39 van de voorbereiding - Utrechtse Heuvelrug

We kunnen in Nederland geen bergritten oefenen. Dat bestrijd ik. De Vuelta heeft aangetoond dat we wel degelijk bergen hebben en dat je daar zelfs de bolletjestrui mee kunt verdienen. Dan moet je natuurlijk wel als eerste boven zijn.

Met de Amerongse berg in het achterhoofd en de wens om een paar dagen op een rustige plaats te zitten hebben Geertje en ik besloten om naar een camping in de buurt van Leersum te gaan. Onze hond, Whisky, ging mee en dat betekende plannen met de tijd. ’s Morgens zou ik fietsen en ’s middags dan samen met de hond wandelen.

De gekozen camping was prima. Heerlijk aan de rand van het bos en de heide. De specifieke geuren die bij een agrarische omgeving horen kregen we erbij cadeau.

De eerste rit voerde mij binnen 6 kilometer al naar de top van de Amerongse Berg. Volgens de commentatoren van de Vuelta was dit de goede kant. Steiler en langer dan de kant vanaf Amerongen. Och wat maakt het uit of de kant goed is of slecht. Je wilt naar boven en ’s middags zou ik via de zogenaamde slechte kant naar boven gaan. Na de top lekker afgedaald naar Amerongen en dan linksaf richting de Grebbeberg.

Ik had verwacht/meende dat het stuk tussen Amerongen en Rhenen redelijk vlak was, maar hier liggen toch wat oneffenheden in. Niet steil, maar je voelt het wel. Ik kwam bij Rhenen vanaf de westkant en dan beklim je de Grebbeberg niet. Nu ben ik er bekend en weet dat je onderlangs kunt om aan de voet van de beklimming te komen. Zogezegd, zo gedaan. Met mooi uitzicht op de uitwaarden en de lage stand van de Rijn naar het begin van de beklimming gereden.

De Grebbeberg is lastig. Je komt via een vlak stuk aan en dan gaat het meteen over in helling van 7%. De beklimming is niet lang, maar de overgang is pittig. Zeker omdat ik de weg moest oversteken, zodat ik bijna geen beginsnelheid had.  Boven heb ik stil gestaan bij wat daar 82 jaar geleden heeft afgespeeld. De vele graven van de omgekomen Nederlandse soldaten maken toch elke keer weer indruk op mij. De dichter Bloem heeft die 5 dagen daar mooi verwoord.

Vanaf de Grebbeberg naar mijn oude studentenstad Wageningen. Via de dijk en daar moeten constateren dat door de lage waterstand de pont naar Opheusden ook al uit de vaart was genomen. Door Wageningen heen de berg beklimmen. De weg die ik tijdens mijn studie vele malen heb gefietst, maar er is veel verandert. Het gros van de Universiteit is verplaatst naar de rand van de stad en gebouwen van de LU hebben andere functies gekregen. Bosbouw zat vroeger in Hinkeloord. Wat er nu zit kon ik zo niet zien, maar geen bosbouw. Gelukkig is het arboretum wel behouden. Na de Wageningse berg ben ik eerst richting Renkum gereden om aan het eind van het bos rechtsaf te slaan, zodat ik de Wageningse berg opnieuw kon beklimmen. Nu via een weg die qua steilte vergeleken kan worden met de Grebbeberg.

Na de koffiestop in Wageningen opnieuw naar de Grebbeberg en de Amerongse berg. Inmiddels weer bekend terrein, maar goed voor de beentjes. Na 65 kilometer kon ik neer ploffen op de stoel op de camping. Jammer genoeg was mijn Strava sessie niet aangegaan en weet ik niet hoeveel hoogtemeters ik heb afgelegd.

Op dag 2 wilde ik eerst naar Veenendaal. Ik realiseerde mij dat het exact 40 jaar geleden was dat ik aan mijn opleiding in Wageningen was begonnen. Dan moet je toch wel even langs het huis waar je de eerste paar maanden op kamers hebt gewoond en daarna als vanouds op de fiets de 13 kilometer naar Wageningen afleggen. De Binnenveldse Hooilanden rondom het riviertje de Grift bestaan nog steeds. Wel minder agrarisch dan 40 jaar geleden. Een deel is teruggegaan naar de natuur en een deel is bebouwd. De weidsheid is helaas wel afgenomen. Waar ik vroeger bij de studentenflat Rijnsteeg Wageningen binnenkwam staat nu een woonwijk en diverse gebouwen die gelieerd zijn aan de Landbouw Universiteit. Ze noemen dit vooruitgang geloof ik.

In het tweede deel opnieuw de Wageningse berg en de Grebbeberg genomen. Bij Amerongen doorgereden naar Leersum om daar rechtsaf te slaan richting de camping. Weer wat anders en ook mooi. Er zat zelfs een stukje onverharde weg in. Dat was ook weer een goede oefeningen. De fiets, de bidon en mijn schoenen zaten nu wel onder het stof, maar dat hoort erbij.

Op dag 3 had ik alleen ’s morgens tijd om te fietsen, omdat we met de lunch van de camping af moesten.  Dit keer geen Wageningen en omgeving, maar de andere kant. Simpelweg heb ik een rondje rondom Woudenberg gereden. Hier en daar wat heuvels en als ‘hoogtepunt’ Landgoed Den Treek. Een prachtig landgoed met mooie bospartijen op de Utrechtse Heuvelrug.

Nu denk je waar zijn Geertje en Whisky gebleven. Ze waren er gewoon en ’s middags hebben heerlijk samen gewandeld. Op de eerste dag door de bossen naar Leersum. Daar zat ook een stukje beklimming in wat ik later met de fiets heb gedaan. Op dag 2 naar Amerongen. Daarbij hebben we veel meer heide gezien. Die stond nog behoorlijk in bloei, maar ik heb ook stukken gezien die er dood uitzagen. Ik vermoed dat dit te maken heeft met de droogte.  Jammer, maar het geeft ook de weer kansen voor jonge heide. Zaad van heide blijft lang goed en als de oude heide wordt afgeplagd dan kan de jonge heide groeien. De laatste dag hebben we in de buurt van Nunspeet gewandeld. Dit stukje was meer een recreatieterrein met bos dan een echt bos, maar niet vervelend. Toen we daarheen reden zagen we op de A28 de gevolgen de branden die er hadden gewoed. De eerste zijn we getuige van geweest en koste ons 1 uur extra reistijd op de heenweg. De oorzaak kan natuurlijk van alles zijn, maar laten we alsjeblieft voorzichtig zijn en de kans op branden zo klein mogelijk houden.

Deze dagen heb ik ook veel spandoeken van het KWF gezien met de aankondiging dat er vanaf 4 september de collecteweek voor het KWF is. Inmiddels zijn ze al zover dat de kans op overleden van bepaalde vormen van kanker heel sterk is toegenomen. Dat laatste is goed nieuws en ook een reden om te doneren. Natuurlijk kan het rechtstreeks aan het KWF, maar het kan natuurlijk ook via mijn actie bij het KWF. Het doel van 5000 euro voor 5000 kilometer fietsen staat nog steeds.

Ik heb overigens de bolletjestrui niet gekregen. Maar ik ben wel tevreden over hoe het ging. Alle ‘bergen’ fietsend opgekomen en geen lichamelijke problemen gehad. Bij wat ik doe gaat het er niet om hoe snel je bij het eindpunt bent maar het gaat om de weg ernaartoe. Wat zie je, wat beleef, wie ontmoet je en waar doe je het voor.