Omkeerpunt

Laten we maar meteen met het eindpunt beginnen. IK BEN IN PORTO. Hoe ik daar de gekomen ben de laatste week kun je zo lezen.

Op mijn 2de rustdag in Santiago begon het droevig. Veel regen. De eerste uurtjes met andere Nederlanders koffie gedronken en gezellig gepraat. Zij gingen richting Leon, terwijl ik mij in Santiago probeerde te vermaken. De stad nogmaals bekeken, maar met andere ogen. Wat is er nodig om zo'n gigantische Camino machine draaiend te houden. Je ziet veel commercie, maar ook politie en straatvegers. De laatste zelfs op zondag! Er was overigens veel meer politie aanwezig dan toen ik aankwam. Geen idee waarom, maar als je zo rond loopt beklemd het wel wat.

Als je op het plein staat dan zie je van alles binnenkomen. Op een gegeven moment zag ik Friese vlaggetjes. Ja hoor landgenoten. Één rechtstreeks en de andere 2 vanaf Bordeaux. Even geholpen met foto's maken.

De volgende dag weer op pad. Niet nadat ik de avond van te voren gegeten had met mensen die dezelfde tent hebben als ik . Alleen 1 persoon groter. Zij waren inmiddels al naar mijn volgende doel geweest: Kaap Finesterre. 

Kaap Finesterre: het einde van de wereld. Ik moest het zien, want ik was ook aan het begin van de wereld geweest. Het begin ligt aan de Waddenzee bij Zwarte Haan: Finesterre aan het Wad. De reis er naartoe duurde voor mij 2 dagen vanuit Santiago. Een overnachting de buurt van Noia aan de Atlantische Oceaan en de laatste vlak voor de kaap. Beide plaatsen gewoonweg schitterend. Vooral het uitzicht op de zee maakte de zweetdruppeltjes op de fiets goed. 

Nadat ik op de laatste camping was geïnstalleerd ben ik leeg naar het eindpunt gereden. Dat is een gekke gewaarwording. Waar normaal 35 kilo bagage zit, zit nu niks. Ik heb echt gedacht dat mijn fiets stuk was. 

De Kaap, wat een schitterende plaats en wat een geluk dat het niet mistig was. Deze plaats was voor mij veel emotioneler dan de binnenkomst in Santiago. Geen idee waarom, maar het was zo. Vroeger verbranden mensen hier hun kleding om met een schone lei te beginnen. Ik schreef op Polarsteps dat ik dat niet kon. Het verleden heeft mij gemaakt wie ik ben. Dat kan en mag ik niet vergeten. Als herinnering aan mijn ouders, die een hoop invloed hebben gehad, heb ik hier een tweede steentje achtergelaten. Vanaf dit punt ga ik verder leven en op weg naar Porto voor een vakantie met mijn lieve vrouw.

Voordat ik echt naar Porto kon, moest ik eerst een deel van de afgelegde route terug rijden. Er zitten namelijk nog al wat zeearmen tussen waar je gewoon omheen moet.

Maar het is niet vervelend. Je bekijkt de wereld gewoon van de andere kant. 

Vanaf de Kaap ben ik 5 dagen onderweg geweest naar Porto. Langzaam zie je het landschap veranderen. Het wordt warmer en ik zelfs al citroenbomen en cactussen in de tuinen. Vanwege de zeearmen kom ik steeds terug op doorgaande wegen. Het is niet anders, maar wel druk. Vooral het deel rond Vigo was erg druk en saai. Dat beloofd nog wat voor de terugweg.

Waar het kon en ik het kon vinden probeerde ik zoveel mogelijk langs de kust te rijden. Waar het lukte was het geweldig en ik verheug mij er dan ook op om hier langs terug terug te rijden. Vooral het deel op de Spaans Portugese grens was erg mooi en daar hadden ze ook mooie fietspaden aangelegd. Je ziet hier wel pelgrims,  maar veel minder. Al moet de kustroute volgens mij lopend erg mooi zijn.

Tja en dan zit ik nu in Porto. In een hostel waar ik hoopte 2 nachten te kunnen slapen en van allerlei dingen te kunnen doen, wassen enzo, voordat Geertje komt. Helaas hadden ze verzuimd mij te berichten dat het niet kon. 1 Nacht kon, maar 2 helaas. Inmiddels weet ik dat ik 1 nacht eerder naar het appartementencomplex kan. Wel nog 1keer verhuizen, maar dat heb ik er voor over. 

Ik ben nu halverwege. Wat heeft het mij gebracht. Deels rust, ook al kom je door de moderne communicatiemiddelen nooit helemaal los van het thuis gebeuren. Zoals kapotte stofzuigers😅.   Daarnaast een bevestiging van dingen die die eigenlijk wel wist. Help elkaar. Dit geldt niet alleen voor de Camino familie maar voor altijd. Daarnaast heb respect voor alles wat leeft. Ik heb mooie natuur gezien, maar ook verwoesting/vervuiling. Jammer, dat moet anders vind ik. Wat ik vooral in de Pyreneeën voelde, was het terugkijken. Doe dat eens en kijk wat je al bereikt hebt. 

Nog 3 dagen en dan kan ik Geertje weer in mijn armen sluiten. Helaas voor een korte periode, maar dan hebben wemeer omnaar uit zien wanneer ik weer terug ben in Nederland

Buen Camino