Overgestoken

Ik ben niet de rivier overgestoken, maar de bergen. Om precies te zijn de Pyreneeën. Iedereen die mijn blogs en Facebookpagina volgt weet dat ik er vreselijk tegenop zag. Een Hollandse jongen uit het vlakke noorden gaat met de nodige kilo's aan bagage de bergen over. Nu schijnt de Roelandspas niet de meeste erge pas te zijn, maar je moet toch zeker 20 kilometer klimmen. Ik heb het gedaan. Langzaam maar gestaag. Soms was een wandelaar bijna sneller dan ik. Het is dan maar zo. Jullie mogen best weten dat ik bovenop de pas een potje heb staan huilen. Van blijdschap, dat wel. Het ging zo goed dat ik besloot om in één keer dor te fietsen naar Pamplona. 

En dan rij je ineens in Spanje. Dan wordt het eenvoudiger zeggen ze. Inmiddels weet ik dat dat niet zo is. Ook hier hebben ze bergen/heuvels en stadjes waar je doorheen moet. Ik ben er nog niet, maar goed op weg. Burgos is het huidige rustpunt. De normale dingen op een rustdag. Fiets nakijken, wassen en schrijven.

We maken allemaal keuzes in ons leven. Dat doe ik ook op mijn route. Na Pamplona, waar ik weinig van gezien heb ivm de passage op zondagochtend, koos ik voor een westelijke route richting Punta la Reina. Volgens de kaart zou daar het nodige bos zijn. Dat trekt mij wel. Helaas bleek vorig jaar een groot deel verbrand te zijn. Jammer, maar de natuur begon zich al te herstellen. De natuur is waarschijnlijk sterker dan wij als mensheid. Punta is een leuke stad met een mooie oude stenen brug. De camping bleek boven op een heuvel te liggen en de toegang via een stijl gravel pad. Die was teveel voor mij. Gelukkig kon ik via een achterkant er wel komen. De weg er naartoe was vreemd en de camping nog vreemder. Ik werd gewoon weggewuifd. Geen idee waarom. Gelukkig was er een albergue aan de overkant waar mijn tent kon staan.

De dag erna was eerst wat saai. De route ging via een oude weg langs een snelweg (A12). Daardoor een beetje saai. 

Voor vertrek ruzie met muggen en oorwormen. Lastige dingen. Voor het eerst een wolk van vliegjes gehad. De buff bleek een uitkomst. Inmiddels weet ik dat ik hier de gratis wijn uit de muur gemist heb. Vermoedelijk komt de fietsroute er niet langs. Tenminste dat denk ik. Logoño is een leuke plaats. Veel voor de Camino natuurlijk. Ik moet nog wel wennen aan de Spaanse leefstijl. Laat eten zit niet in mijn systeem. Half tien liggen ik wel te pitten.

Dan komt er een dag dat het lichaam gaat protesteren. Dat was voor mij de dag van Logoño naar Bañares. Aan de ene kant ging het moeizaam, maar ook wel weer vlot. Zo vlot dat ik met verkorting toch 1 camping verder kwam. Daar heb ik alles aan gedaan om mijn lichaam weer bijtetrekken. Veel drinken en dubbel portie eten. Het heeft gewerkt. De dag naar Burgos ging relatief soepel. De stempel die ik op weg naar Bañares kreeg was speciaal. De stempelaar zat aan de kant van de weg en had daarbij ook kleine schelpjes die hij erbij plakte. Kosten? Wat wil je geven. Ik stond daar met een Amerikaanse. Zij dacht dat ik 45 was. Vooral zo laten.

De camping in Bañares was niet mijn type. Bijna allemaal chalets en afgeschermd. Weinig zicht op wat de buurman doet. Gelukkig een paar plaatsen voor trekkers zoals ik. Voldoende voor 1 nacht. Ik stond vlak, kon douchen, koken en slapen. Wat wil een pelgrim nog meer.

Dan de grote rit naar Burgos. Ruim 90 kilometer stond er voor. Het eerste deel, 30 kilometer ongeveer, was heerlijk vlak over lange recht wegen. Toen kwam een stuk met nodige klimwerk. Het hoogste punt lag bijna net zo hoog als de pas in Pyreneeën. Gelukkig was de start hoogte hoger dan in Saint Jean en hoefde ik daarom minder te klimmen. De laatste 16 kilometer liepen grotendeels over een vlakke drukke weg. De officiële route boog af en dan kwam wat kleine klimmetjes. Één ervan was 14%. Daar had ik niet zo'n zin in. Ik heb daarom de doorgaande weg gevolgd. Met wind in de rug en vlak kon ik het grootste blad voor gebruiken en met een lekker gangetje naar de camping rijden.

De camping was best druk en duur (vind ik). Ik heb nog nergens 21,50 betaald voor 1nacht met electriciteit. Hopelijk krijg ik dit niet weer. Wel gezellig overigens. Biertje bij ene buurman. Waterpomptang lenen bij de andere zodat de voorvork weer vast zit. Door de wegen, soms slecht, trilde hij los. Hier ook de twee Belgen weer ontmoet waarmee ik Logoño had gestaan. 

Nog ongeveer 500 kilometer tot Santiago. Als het lichaam en het materiaal zo blijft dan ga ik het halen. Het stukje naar Porto is dan een peuleschilletje. Op de 28ste kan ik dan mijn vrouwtje weer knuffelen. Door de moderne middelen hebben we elke dag wel even contact, maar dat is niet hetzelfde als fysiek contact.

Zo eerst nog koffie en dan op naar de binnenstad. Ik ga lopen denk ik. Even andere spieren gebruiken en de fiets dient nu als steun voor de waslijn. 

Buen Camino