Tussenstop

Voor mij is Santiago de Compostella een tussenstop. Voor velen de finish. Het is nog geen 8 uur terwijl ik de eerste regels aan mijn tabblad toevertrouw. Nog vroeg, maar ja dat komt door het ritme van de afgelopen weken.

Laten we even terug kijken wat er zoal gebeurd is in en na Burgos. Burgos is een mooie stad en vanaf de camping 3 kwartier lopen. Langs een rivier en door een park. Hartstikke leuk. De binnenstad ademt ook hier één en al Camino uit. Het is natuurlijk Spanje en dus veel tapas. Mijn maag en lichaam zocht iets stevigers. Uiteindelijk een pizzeria gevonden en daar het lichaam gevoed. De geest ook overigens door een goed gesprek met een mevrouw uit Nieuw Zeeland. Zij liep de Camino. Een ervaren loopster die dit zag als afscheid nemen van haar overleden moeder.

Na Burgos begin je aan de meseta. De Spaanse hoogvlakte. Lange rechte wegen en het moest saai zijn. Dat viel mij reuze mee. Ik vond er genoeg afwisseling in het landschap om er van de kunnen blijven genieten. Grasmaaien met 2 verkeersregelaars ervoor en erachter blijft komisch. Door de poort van een oud klooster, Convento San Anton, rijden is de droom van elke pelgrim. Verderop ook nog een hoogstandje van techniek: de sluizen van Canal de Castilla. Indrukwekkend. Wat hier ook indrukwekkend is, zijn de irrigatie kanalen. Betonnenbakken die je overal in het landschap vind. Horizontaal en met buizen die dienen als communicerende vaten. Overal kon water komen. Ik zag ze nu echter verdwijnen en plaatsmaken voor sproeiinstallaties. Jammer dat weer een oud stukje techniek verdwijnt.

Op de meseta lopen de pelgrims vaak over gravelwegen. Als fietser kun je die ook kiezen, maar ik heb er voor gekozen om de asfaltvariant toenemen, zodat we elkaar niet zouden hinderen. Ik heb overigens wel hier en daar gravelpaadjes gehad. De eerste afstand over meseta was ongeveer 100 km. Daarna zou er nog één volgen. 

Campings bleven een probleem. Uiteindelijk kwam ik na het nodige zoekwerk bij Leon op de camping terecht. Hartstikke leuk in het bos, maar wat er buiten lag was droevig. Een complete woonwijk, ongeveer 90 % klaar, maar niet afgebouwd. Het stond er gewoon te verpieteren. Als je dan weet hoe moeilijk het in Nederland is dan doet het zeer. Die nacht was er ook nog een festival of zoiets. Van 12 tot 5 uur 's nachts muziek. Weinig geslapen daardoor. Om door Leon te komen moest ik weer voor een deel terug en dan langs de grote weg naar het centrum. Op zondagochtend in Leon zijn is geen goed idee. Er is weinig of niks open, dus maar doorrijden.

Na Leon heb ik een kleine week alleen maar in albergues geslapen. Niet omdat ik het wilde, maar er was geen plaats voor een tent in de herberg. Op zich een belevenis. Astorga was de eerste. Ik had een afspraak om samen met Marijke te gaan eten, maar het werd slecht weer. Zware regen en onweer, zodat ik uiteindelijk alleen moest eten. De eerste nacht viel mij niet tegen, alleen de volgende morgen moest ik mijn fiets schoonmaken. Hij had onder een boom gestaan die door vogels als slaap plaats werd gebruikt. 

Toen kwam een enerverende dag. Eerst naar Cruzo de Ferro. Daar heb ik een steen achtergelaten die jarenlang bij mijn ouders op het dressoir heeft gelegen.Ooit beschildert door mijn moeder. Hij ligt daar als herinnering aan hen en is daarmee gekoppeld aan mijn Camino en mijn actie voor het KWF. Toen ik er stond begon het te regenen. Een kapelletje zorgde voor beschutting. Echter door het lange schuilen daar kwam ik in de afdaling in een hagelstorm te recht. Ik weet nu waar fietshelmen voor zijn. Samen met een Californische geschuild en gewacht totdat de bui over was. Daarmee was het probleem niet verholpen, want de wegen waren onbegaanbaar voor fietsen. Dus lopen. Veel lager op de berg kon ik eindelijk weer fietsen 's Avonds in de albergue met de Californische nagepraat over wat was voorgevallen. Alleen de hoes van mijn kaarthouder is gesneuveld . Er is een nieuwe onderweg naar Porto. Voorlopig moet ik het provisorisch oplossen.

Het pelgrims menu in de albergue was erg leuk, lekker en gezellig. Heel veel jonge mensen die de Camino liepen. Heel erg leuk om te horen wat hun toekomstverwachtingen zijn en hoe bijvoorbeeld het onderwijssysteem in andere landen werkt.

De volgende dag was een aanloop naar een loodzware dag. Rustig fietsen en na Villafranca ging het langzaam omhoog. Je fietste steeds verder het dal in, terwijl boven je de nieuwe snelweg lag en het verkeer daar langs raast. De overnachting lag vastgelegd in Las Herrerias. Een mooi albergue in een dorp waar verder niet zoveel te beleven viel. Net voor het dorp stond een verkeersbord dat verder rijden op de provinciale weg voor fietsers verboden was. Ik had wel iets gehoord van een omleiding, maar ik dacht dat die verderop lag. 

Na een goede nachtrust met goed eten moest ik er aan geloven. Al wist ik op dat moment nog niet dat ik over de eerste 10 km 2 uur zou doen. Veel klimmen (steil), slecht wegdek en mistig (kil). Ik heb echt gedacht dat ik daar zou stranden. Dat het voor mij niet mogelijk zou zijn om de top van de Alto de Poio (1335m) te bereiken. Na veel woorden, in gedachten, die niet in de bijbel voorkomen is het mij toch gelukt. Weliswaar kapot, maar voldaan. Later hoorde ik van mensen die de partner hadden geduwd en electrische fietsen die leeg waren voordat ze boven waren. Dat verzacht het een beetje.

Dan zijn er nog 2 dagen te fietsen. De eerste naar Melide. Dit begon met een kleine wereld, maar later werd het beter. Rustig voorttrappen, klimmen en dalen. Niks spectaculairs. Behalve de eucalyptusbomen. Die zijn hier redelijk massaal aangeplant. Echt voor houtoroductie. Geen inheemse boomsoort en volgens internet ook een groot risico bij bosbranden. Het rook lekker, maar verder had ik er niet zoveel mee. Geef mij maar een bos wat meer natuurlijk lijkt en geen monocultuur is.

Hier zag ik ook de eerste groep Spaanse scholieren. Zij lopen de laatste 100km van de Camino. Het schijnt hier heel erg goed op het CV te staan. Ik zie dat in Nederland nog niet gebeuren. Alhoewel er hier en daar wel iets wordt gedaan op dit gebied. Een soort van Pelgrimswandelen.

De overnachting in Sarria was er weer een om nieuwe ervaring op te doen. Slapen in een hostel met cubacles, dwz slaapnissen. Het is mij prima bevallen, maar saamhorigheid met andere mensen is ver te zoeken. Jammer dat mijn fiets hier buiten moest staan. Het is goed afgelopen, maar echt lekker gevoel had ik er niet over.

De laatste albergue voor Santiago was er een om door een ringetje te halen. Fiets kon achter slot en grendel. Handdoeken en dekens per bed en kleine kamers. Ontbijt was er en kon jezelf regelen 's ochtends. Vriendelijke eigenaar. Gewoonweg top. In Melide uit eten geweest. De eerste paella. Leuke tent en even kunnen praten met een Spaans gezin ( grootmoeder, moeder en 2 kinderen). Grote verrassing voor mij was dat zij mijn toetje (espresso met whisky) betaalden. Ik vond dat zo'n lief gebaar.

Dan de laatste etappe naar Santiago. Niet mijn favoriet. Ze geven hem niet cadeau, dwz nodige klimmen  en dalen. Landschap niet bijzonder en de binnenkomst in Santiago een beetje tegenvallend. Ik had daar iets meer van verwacht. Via allerlei achteraf straatjes kwam ik uiteindelijk op het plein voor de kathedraal. Ik had even het gevoel van is dit het nu? Felicitaties van onbekenden, bekenden (  toevallige kennissen van onderweg) en een bruidspaar op het plein maakten veel goed. Ik ben snel snaar de camping gegaan om tot rust te komen.

Op de camping stonden Ben en Mirjam al. Ik had hem in Frankrijk leren kennen en samen hebben we het debacle van de opgegeven camping beleefd. Door rustdagen fietsten zij steeds 1 à 2 dagen voor mij. Ik was blij hen hier nog te treffen. 

Ik begon mijn blog om 8 uur vanmorgen. Inmiddels is het half 6. Ik schrijf niet langzaam, maar ik heb mijn Compostella inmiddels opgehaald. Het is officieel: ik heb een Camino afgelegd. Het ophalen van de Compostella, het bezoek aan de huiskamer van de Lage landen, de mis in de kathedraal en het latere bezoek aan de kathedraal deden mij meer dan de aankomst gisteren. Gek, maar waar.  

Ja, ik als 'afvallige' protestant heb een katholieke mis in het Spaans meegemaakt. Natuurlijk heb ik 3 kwart niet begrepen, maar het is een mooie afsluiting van ruim 2500km fietsen. Het is meest heb ik tijdens de mis genoten van het orgelspel en de zang van een zangeres. Prachtige stem.

Nog één dag hier en dan gaan we verder. Op naar het eind van de wereld. Deel 2 van mijn Camino 'StClemens2StJacobus' en Porto waar ik mijn lieve vrouw voor het eerst sinds 2 maanden weer in levende lijve zal zien. Ik verheug mij erop.

Ik ben halverwege mijn tocht. De donatie zijn  de 50% van mijn doel gepasseerd. Daar ben ik hartstikke blij mee. Ik hoop dat als ik mijn 100% heb gefietst dat de actie op op 100% of meer zal staan.

Buen Camino