Bijna thuus!

Bijna thuus. Wat! Plat proaten. Ja het kan weer, maar voor wie het niet machtig is zal ik in zogoed mogelijk Nederlands verder gaan. Op de laatste camping in België ontmoette ik mensen uit de buurt van Steenwijk. Geboren en getogen als ik het zo hoorde. Dan kun je gewoon je moerstaal spreken.

Ik ben dus weer in Nederland. Net over de grens bij Breda. Na bijna 4 maanden heb ik de eerste omwentelingen van mijn fietsband weer op vaderlandse bodem gezet.

Sinds de laatste blog ben ik België doorgereden. Net onder Tournai/Doornik kwam ik het land binnen. Ik kende beelden van die grensovergang en ik dacht altijd dat er een standbeeld van Charles de Gaulle zat. Dat was niet zo, het is gewoon een douanier (die weg bezuinigd is) . Ik wist niet precies waar de taalgrens/barriere in België lag, maar de hoop dat ik Nederlands kon spreken moest ik nog even uitstellen. Dat gebeurde pas in de buurt van Geraardsbergen. Ik kan er niks aan doen, maar het liedje van Het goede doel ' met de welluidendende titel 'België'  bleef mij de hele weg door het land door het hoofd spelen. De zinsnede 'en dat taaltje is zo zacht' klopt wel wat mij betreft.

Op vakantiereizen naar Frankrijk ben ik België altijd zo snel mogelijk gepasseerd. Gewoon omdat het mij niet trok en ik met slechte wegen te maken had. Ik moet daar toch iets aan gaan doen. Een paar steden en gebieden waar  ik doorheen gereden ben zien er aantrekkelijk uit en zijn volgens mij zeker een bezoek waard. Ik denk o.a. aan Mechelen en het gebied bij Geraardsbergen (Vlaamse Ardennen).

De laatste dagen beginnen meer op een achtbaan te lijken. De laatste tijd in Frankrijk was het rustig, maar nu kom ik ineens van alles tegen. Allereerst natuurlijk de mooie gebieden waar ik het over had, maar ook mensen die ik ontmoet of hoopte te ontmoeten.

De persoonlijke ontmoeting met Jeanette Tilburgs is helaas niet gelukt. Simpel omdat ik geen tijd kon noemen waarop in Hoogstraten zou zijn en zij daarom geen afspraken kon afzeggen/verzetten. Maar de vaantjes voor haar tocht naar Santiago heb ik binnen. Zij gaat om de herinneringen aan haar verongelukte dochter levend te houden en om te bewijzen dat het MS ook kan naarSantiago. . Bij de plaats waar haar dochter is verongelukt heb ik even stil gestaan. Als ouder hoor je je kind niet te begraven en zeker niet door een noodlottig ongeval. Qua verkeersveiligheid is er nog een hoop te doen heb ik gezien tijdens mijn tocht.

Dan heb je natuurlijk ook mensen die een Camino willen doen of gedaan hebben. Voor de eerste zeg ik: Ga. Stel het niet uit te morgen voordat het te laat is. Het hoeft niet in één keer, maar ervaar wat het is om een Camino te lopen of te fietsen. De tweede groep is voor mij nu leuker. Uitwisselen van ervaringen en de belevingen. De man die ik gisteren sprak zou zo weer willen, maar niet alleen. Daar zat net het probleem. Zijn vrouw, waarmee hij alles samen deed, kon niet meer vanwege demensie. De man had het daar erg moeilijk mee. Één tocht zou hij nooit afmaken zei hij: 'Langs de Roer tot aan Hoek van Holland '. Ik heb hem voorgehouden dat hij dat juist wel moest proberen, om de herinneringen die hij met zijn vrouw had mee te nemen langs die tocht. 

Het einde van mijn tocht nadert. Nog 200 kilometer voordat ik mijn oprit oprij. Ik doe het kalm aan. Niet omdat ik niet naar huis wil, maar omdat je soms iets moet plannen met de thuisblijvers. Toen ik gisteren de grenspaal aan de Mark bij Breda passeerde moest ik wel even een traantje laten gaan. Bijna 4 maanden onderweg en dan weer je eigen land binnen mogen en kunnen rijden. De gevoelens die ik daarbij heb zijn niet te beschrijven. Het zit in mij. Maar ik voel mij zielsgelukkig. 

De toekomst zal leren wat deze reis mij daadwerkelijk heeft gebracht. Na thuiskomst moet er nog een hoop gebeuren wil het allemaal een plaatsje krijgen. Gun mij even de tijd ervoor. Honderden foto's en tientallen verhalen wil ik verwerken in albums, zodat mijn herinneringen ook zichtbaar blijven voor anderen. Ik hoop dat er ook nog verenigingen of organisaties zijn waar ik mijn verhaal van StClemens2StJacobus mag vertellen aankomend winter. De opbrengsten daarvan gaan natuurlijk naar mijn actie voor het KWF. Ik ben een gelukkig mens dat ik dit kan en mag doen, laat kankerpatienten ook weer gelukkig worden. Bijvoorkeur door genezing, maar een langer en pijnloos leven met kanker zou al mooi zijn. 

Buen Camino