La Douche France

Ja het is echt waar. Ik ben weer in Frankrijk. 3 Juni verliet ik via de Roelandspas dit land en bijna 2 maanden later rij ik via Irun-Hendaye Frankrijk weer binnen. Voorlopig zal ik nog wel even in de land vertoeven. Het is wel weer wennen. Geen si, maar oui.Het zal wel weer komen. Ik begrijp er overigens iets meer van dan van het Spaans. 

Ik ben heel erg blij met mijn Spaans, Portugees uitstapje. Het heeft mij veel gebracht en ik heb veel gezien. Overigens ook heel veel niet.  Er zijn ook momenten dat ik het moeilijk had en heb. In de andere sociale media, die ik gebruik,  heb ik al beschreven hoe vervelend ik het vond dat er zoveel, in mijn ogen negatief,  commentaar op mijn bagage was. Dat er heel veel mensen schrijven of zeggen dat ik dit moet zien. Dat ik dat moet doen en dat ik daar langs moet rijden. Waarschijnlijk allemaal goed bedoeld, maar voor mij vervelend. Een Camino lopen of fietsen is iets heel persoonlijks. Je doet het op de manier waarvan jij denkt dat het de beste manier voor jou is om de tocht te volbrengen. Er zijn heel veel lieve reacties op mijn 'noodkreet' geplaatst. Dat heeft mij goed gedaan. Één van de opmerkingen vat het goed samen:  'Fleetwood Mac adviseerde het al in de jaren 70: Go your own way'. 

Dat ik mijn eigen keuzes moet maken en dat die ook veranderen tijdens de tocht blijkt uit het feit dat ik net met de pont de Gironde ben overgestoken. Dat was helemaal mijn bedoeling niet. Vanuit Irun had ik het idee om door te rijden naar Dax en dan via de oostelijke variant van de Jakobsfietsroute naar Tours te rijden. Tijdens het plannen, dat doe ik 1 à 2 dagen vooruit, bleek al snel dat campings problematisch konden zijn op dat deel. De variant via Bordeaux viel af (hou niet van grote steden). Dan maar via de kust. Maggie MacNeal zong het al: 'Terug naar de kust' .  Het laatste deel was spannend, omdat er regen en harde wind was voorspeld. Ik had geen idee hoe groot de pont was en of hij met slecht weer wel ging. Gelukkig was hij groot genoeg. Je kunt hem vergelijken met die van Texel of misschien nog wat groter. Geen enkel probleem. Zelfs geen zeeziekte.

Het Camino gevoel neemt af. Niet dat het er niet meer is, maar je spreekt minder mensen die er mee bezig zijn en het doel om Santiago de bereiken is gehaald. Er komen gelukkig nog veel plaatsen die iets met een Camino te maken hebben en hopelijk verdwijnt het gevoel nooit helemaal. 

De tocht is echt heel bijzonder. Ontmoetingen met mensen met verschillende achtergronden en beroepen. Je leert van elkaar. Ik ben heel blij dat ik hem kan doen en mag doen. 

Vanuit het diepst van mijn hart hoop ik dat ik hem ook helemaal kan afmaken. Er zijn nu geen redenen om aan te nemen dat ik de volle 6000km niet zou kunnen uitfietsen, maar een ongelukje zit in een klein hoekje. Afgelopen week heb ik voor de eerste keer tijdens mijn tocht de gevolgen van een valpartij van een fietser mogen aanschouwen. Dat zag er niet goed uit en het maakt je weer even scherp. De  oorzaak weet ik niet, maar zoals hij/zij er bij lag vond ik niet hoopgevend. Laten we hopen dat het achteraf toch mee is gevallen.

Vanaf nu zal de neus voornamelijk richting het Noorden zijn gericht. Niet naar de kust, maar naar huis. Hier en daar wat bezoekjes afleggen en vooral genieten wat DE WEG mij biedt.

Buen Camino